من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید                         قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

فصل گل می گذرد، هم نَفَسان بهر خدا                    بنشینید به باغی و مرا یاد کنید

یاد از این مرغ گرفتار کنید ای مرغان                    چون تماشای گل و لاله و شمشاد کنید

هر که دارد ز شما، مرغ اسیری به قفس                  برده در باغ و به یادمنش، آزاد کنید

آشیان من بی چاره، اگر سوخت چه باک!                 فکر ویران شدن خانه ی صیاد کنید

بیستون بر سر راه است، مبادا از شیرین!                 خبری گفته و غمگین دل فرهاد کنید

جور و بیداد کند عمر جوانان کوتاه                         ای بزرگان وطن بهر خدا داد کنید

گر شد از جور شما خانه ی موری ویران                 خانه ی خویش محال است که آباد کنید

کُنج ویرانه ی زندان شد اگر سهم "بهار"                  شکر آزادی و آن گنج خدا داد کنید